31 Ağustos 2020’de CHP İzmir İl Başkanı Deniz Yücel, il yöneticileri ve Bergamalılarla açmıştık 49. Kütüphanemizi.
Envanteri çıkarıp partinin zehir zemberek çalışanı Tuğba Hanım’a teslim etmiştim.
2020’den bu yana da her Bergama’ya gidişimde yanımda bir, üç, beş kitap götürüp kütüphaneyi zenginleştirmeye çalışıyorum.
Tuğba Hanım’a ‘ zehir zemberek ‘ deyişimin nedeni de  işte burada!
Her kitap teslim ettiğimde ya o gün ya da ertesi gün envanterin son durumunu iletip ‘’ Durum budur Recai hocam! ‘’ demesi…
Örgütlülük, siyasi terbiye, sorumluluk, işini ciddiye alma dedikleri bu olsa gerek!
Hayranım Tuğba Hanım’a!
                                                                                    *
26 Eylül 2024’te Kemal Anadollu, Hidayet Karakuşlu, Behçet Yavuzlu, Murat Karaçantalı, Öcal Uluçlu açtığımız başka bir kütüphanemizin envanterini Yazar Vicdan Efe ve birkaç  orada  çalışan arkadaşın yardımıyla çıkarıp teslim ettiysek de o kütüphanenin herhangi bir köşesinde kitapların neler olduğu hâlâ görülmüyor. Anımsatmış olmamıza karşın…
Öyle de özene bezene kitaplar alıp koyduk ki bu kitaplığa… Semtin insanları her aradığını bulabilsin, kitapların arasında unutulmaz dakikalar yaşasın istedik.
Mehmet Atilla Kitaplığı ise Karşıyaka’da bilim- sanat- edebiyat alanlarında yapılan nitelikli söyleşilerle adını duyurmuş bir kütüphanemiz. Karşıyaka’da hiçbir kütüphanede/ kitaplıkta  bu kitaplıktaki kadar etkinlik düzenlenmemiştir. Buna emin olabilirsiniz.
Birisi bir kitap mı armağan etti, kitaplık sorumlusu Sevim Uysal hemen kaydediyor, sorarsanız da toplam kitap sayısını hemen söylüyor size.
Sevim Hanım, Bilgi Belge Yönetimi Bölümü’nü bitirmişçesine işini bilen/işine sadık/ çalışkan ve okuyan bir görevli. Kitaplığın gülen yüzü. Biyolojik kardeşim değilse bile kardeş bildiklerimden!
Turgutlu’daki kütüphanemiz de işini sevenlerin elinde…
Manisa’nın Üçpınar’ında olduğu gibi soyulan kütüphanemiz de var. Eskiden belde olan bu yerleşim merkezinin nüfusu ne ki de bir hırsız ansiklopedi haricindeki binlerce kitabı bir gecede alıp götürebiliyor, anlayabilmiş değilim. 4 Şubat 2006’da açmıştık o binlerce kitaplı kütüphaneyi. Vali yardımcısı Fahir Işıksız, Öcal Uluç, Zeki Büyüktanır, Manisa ADD, Eğitim-Sen ve İzmirli kitapseverlerle… İzmir’den bir de folklor ekibi götürmüştük o gün Sibel Kuşçu öğretmen ile. Açılıştaki coşkuyu görmeliydiniz.
Çok umutlu olmamıza karşın köydekiler tarafından ilgi görmeyen, hiç yıpranmamış(!) kitaplarımızın bulunduğu kütüphanelerimiz de yok değil.
Bizi bağrına basan muhtarlarımız, bizim bağrımıza bastığımız muhtarlarımız, biraz gücendiklerimiz, muhtarlık el değiştirince sanki inadınaymış gibi açtığımız kütüphaneyi boşaltmamızı isteyen muhtarlar olduğu gibi, yıllardır kardeş bildiklerimiz de oldu.  Özellikle Bergamalı muhtarlarla  yıllardır abi kardeş gibiyiz hâlâ.
İnişin yokuşu, çirkinin güzeli, iyinin kötüsü gibi durumlar yani…
Hayat da böyle bir şey zaten!
                                                                                 *
Üyesi olduğum Karşıyaka CHP İlçe örgütüne girdiğimde gülümseyen sekreter Tümay Hanım, ilçe yöneticileri, çaycı ve özellikle de görünce sarılıp kucaklayıveresim gelen Deniz Hanım… 
Üzerimde ne kadar kötü ruhlar dolaşıyorsa onlar uçup gidiveriyor.
Deniz Hanım’ı tanımalısınız, bir avuç ateş! Her parti örgütüne böylesi Denizler şart doğrusu.
Hımbıl/ tembel insanları hiç sevmiyorum doğrusu.
Allah’tan öyleleri yok burnumun dibinde. Olsa ne mi yaparım? Orasını söylemeyeyim.
Gelelim başka bir güzelliğe…
Nilhan Eczanesi nerede biliyor musunuz bilmem… Bilmiyorsanız öğrenin derim.
Benim, kendimi çok mutlu hissettiğim adreslerden biri.
Elbette ilaç almak için gidilir eczaneye. Çay- kahve içmek için gideceğimiz yok herhalde.
Keyfim kaçık, ilaçlar gözümün önünde Dracula gibi görüntü verir dururken Ezgü Hanım’ın ‘’ Hoş geldin Recai abiciğim’’ ya da sadece ‘’Hoş geldin abiciğim! ‘’ şeklinde seslenişi ile sıkıntılarımın yüzde otuz kırkı yok oluveriyor bu adreste. Bu kadar da güzel abiciğim denilmez ki diyesim geliyor.
Amaaaa… Nilhan Hanım’ın ‘’ Recai amcacığım ‘’ı daha bir başka…
Ne bel ağrısı kalıyor ne de prostat sıkıntısı!
Bir insan babasının arkadaşına bu kadar güzel amca der mi?
Oluyormuş demek ki…
Oysa ben, pazar yerinde bana ‘ amca ‘ diyen satıcıdan patates almayan biriyim. 
‘’ Vazgeçtim senden almaktan, çünkü sen amca dedin bana! ‘’ diye patates satan adamı terslemiş biriyim ben.
Hele biri otobüste ya da metroda yer vermek için ‘’ amca buyur, otur.’’ desin.
Herkesin içinde sesimi yükselterek ya da o kişinin kulağına ‘’ Ben amca değilim, abiyim.’’ dediğim çok olmuştur.
Hemencecik şu iki lafı da sokuşturuvereyim araya. Kitle ulaşım araçlarında biraz gürültülü de olsa konuşan gençleri susturmaya çalışan o huysuz/ yaşlı kişileri ise hiç sevmiyorum.
Ben öğretmenlik yaparken de sınıfımın çok sessiz olmasını istememişimdir. Çocuk dediğin konuşur, bırak konuşsun! Dünyanın sonu mu onların konuşuyor olmaları! Çok uslu öğrencileri değil hep yaramazları sevmişimdir ben.
Lisede bir kimya hocamız vardı. Tahtada bir şeyler yazarken elindeki silgiyi tak tak tahtaya vurur, ‘’ konuşmayın! ‘’ der dururdu. Hiç sevmezdim adını bile anımsamadığım o öğretmenimi. 
O, tahtaya tak tak vuruyor ya… Hans adındaki arkadaşımız da bütün muzipliğiyle  ‘’ Kapı açık gir! ‘’ diye karşılık verirdi de hepimiz kahkahadan kırılırdık.
Kenan Evren’i de bu nedenle hiç sevmedim. Konuşan toplumu suskun topluluğa dönüştürdüğü için…
Karikatürünü çizenlere sinirlenmeyip hoşgörülü davranan Süleyman Demirel ise hep sempatik gelmiştir bana.
Hele hele karşısındaki kişilere adi, terbiyesiz, gafil, yüzsüz, sürtük, çapulcu, onursuz, geri zekalı, namert, sefil, çürük, hain gibi sıfatlarla seslenenleri ise hep kınamışımdır.
Sevdiklerime devam edecek olursam…
Haftada bir ya da  haftada iki yazan gazetecileri say diyenlere hemen  Örsan Öymen, Attila Aşut, Barış Terkoğlu, Doğan Tılıç ‘ı sayabilirim büyük bir keyifle.
Zülal Kalkandelen, Mustafa Mutlu, Necati Doğru da zevkle okuduklarımdan…
Ama birisi var ki benim için bir başka…
‘ Recai abi ‘ derken bütün yorgunluğumu alıyor  vallahi!
Aylardır hergün yazıyor. Hem de dolu dolu… Köşesi bazen yetmiyor, gazetenin iç sayfalarında da röportajlarına tanık oluyorum. Büyük bir saygı duyuyorum yaptığı gazeteciliğe. O derecede de seviyorum onu. Parayla değil ya, seviyorum işte!
Figen Atalay ile Sultan Uçar da eğitim sayfası hazırlayan iki değerli gazeteci. Ben tercihini Sultan Uçar’dan yana kullananlardanım.
Köşesini eş, dost, bildik, komşu vb. adları ile dolduranlar ise pek hoşuma gitmiyor doğrusu.
Siyasete tek bir paragraf ayırmayanlar da…
Çok kısa sürede çoğu kalem sahibinden çok daha nitelikli yazılara imza atan Salim Çetin’in yazı konusundaki başarısını ise alkışlıyorum.
Çeyrek yüzyıl önce Konak Belediyesi Kültür Merkezi’ne geliş gidişlerinde yazacak adres arayan bir arkadaşım vardı. Engin Önen!
İlk yazılarındaki acemiliğinden dolayı her yazısını okumaz olmuştum.
Sonra mı? Milliyet EGE’nin çok okunan köşe yazarı oluverdi.
Birikimi, duruşu ve beyefendiliğiyle gönlümde bir başkadır Sosyolog- Yazar Engin Önen.
Sosyolojik bir konuyla ilgili konuşmacı mı gerekiyor, ilk aklıma gelen isimdir o. Bu satırları okuyan belediyeci/ siyasetçi arkadaşlara duyurumdur: Kent konseyleri ve sığınmacı sorunuyla ilgili bir söyleşi düzenlemek istiyorsanız Engin Önen’i arayın bence.
Dört beş gün kaldığım Üsküp’te Vardar nehrinin şırıltısı ile nehrin hemen kıyısındaki müzik okulu ya da  konservatuvardan gelen Johann Sebastian Bach ezgileri beni büyülemişti. Müzik okulu, öğrendim ki hergün yapıyormuş bu yayını.  Önüme gelen Üsküplüyü  ve belediye başkanıyla okulun yöneticisini öpmek istedim o gün.
Bizde  konservatuvarlardan neden yapılmaz çok sesli müzikle ilgili bir yayın?
Sevdiğim yazarlara gelince… Başta Orhan Kemal, Sabahattin Ali geliyor.
Sevdiğim spor adamları; Metin Oktay ile Metin Kurt.
Türk Sanat Müziğinden ise Mediha Şen, Nalan Altınörs ve Hüner Coşkuner.
Siyasetçi/ devlet adamı olarak Lenin, Atatürk ve Dimitrof…
Ama…
En çok sevdiğin ne denirse, büyük büyük harflerle DEMOKRASİ derim.
Birisi eğer ki sorarsa, ‘’ Seni en çok ne mutlu eder? ‘’
Yanıtım şu olur kesinlikle:
8,5 milyar Dünyalının sofrasına hergün kırmızı etin, manda yoğurdunun, kestane balının ve  dondurmalı süpanglenin girmesi.
Sevmediğin siyasetçiler kimler denilirse ise ‘’ Halkına bunları yedirip içirmeyenler! ‘’ olur herhalde.