1997 yılında Berlin'deki bir adli tıp uzmanı, Forensic Science International dergisinde oldukça ilginç bir vakayı rapor etti. 31 yaşındaki bir adam, Alman çoban köpeğiyle birlikte yaşadığı annesinin evinin arka bahçesinde akşam yemeği için hazırlık yapıyordu. Saat 20.15 civarında, komşular bir silah sesi duydular. Kırk beş dakika sonra eve döndüklerinde, adamın annesi onu ağzından vurulmuş bir şekilde buldu. Adamın elinin altında bir Walther marka tabanca vardı ve masanın üzerinde bir veda notu bulunuyordu. Polis daha sonra daha korkunç bir detayı fark etti: Adamın yüzünde ve boynunda ısırık izleri vardı. Bu gizemli durum, adamın Alman çoban köpeğinin insan doku kustuğunu fark etmeleriyle hızla aydınlandı. Ancak, bu durum köpeğin açlıktan ölmek üzere olduğu için sahibini yemeye başvurduğu anlamına gelmiyordu; çünkü polis olay yerine geldiğinde yarı dolu bir köpek maması kasesi hala yerinde duruyordu. Bu noktada polis rahatsız edici bir sonuca varmak zorunda kaldı: Belki de insanın en iyi arkadaşı o kadar da sadık değildir. Evcil hayvan sahiplerinin pek düşünmek istemediği bu durumu inceleyen bir makalede, adli tıp araştırmacıları, evcil hayvanların ölen sahiplerini yediği resmi vakaların kaçının bilinmediğini belirtiyorlar. Bu eksiklik, bilim insanlarına göre adli tıp soruşturmaları için bir problem oluşturuyor. Ancak, adli bilim dergilerinde evcil hayvanların sahiplerinin bedenlerini yemesine dair onlarca bireysel rapor bulunmaktadır. Bu raporlar, evcil hayvanlarımızın bizi gerçekten yiyip yemeyeceklerine dair bir pencere sunuyor: Acil durumlarda evcil hayvanlarımız için biz sadece bir besin kaynağı mıyız? Evcil hayvanların yeme davranışlarını inceleyen çalışmalar, bu soruya bazı cevaplar sunarken, hayvanların davranışlarını kendi bakış açılarımızla yorumlamakta ne kadar yanlış yapabileceğimizi de gösteriyor.
Peki evcil hayvanınız kedi olsa?
Bazı insanlar, kedilerin sahiplerini yemekten çekinmediklerini düşünüyorlar. Ancak bu teoriyi destekleyen az sayıda yayınlanmış makale bulunuyor. Hatta 2010 yılında Journal of Forensic and Legal Medicine'de yayınlanan bir rapor, anevrizmadan ölen bir kadının ertesi sabah bulunduğunu belirtiyor. Adli tıp testleri, kadının köpeğinin, yüzünün büyük bir kısmını yediğini ancak iki kedisinin ona dokunmadığını ortaya çıkardı. Böyle bir durumda, kediler genellikle köpekler kadar zarar vermezler. University College London'dan adli antropolog Carolyn Rando, köpeklerin yüzleri, özellikle de burun ve dudaklar gibi yumuşak kısımları tercih etme eğiliminde olduklarını söylüyor. “Bir kedi sahibi olarak bu beni şaşırtmadı” diyor. “Eğer uyuyorsan, seni uyandırmak için yüzüne pati atarlar.” Yani bir kedi, ölü sahibini "uyandırmaya" çalışabilir ve daha sonra bu işe yaramayınca ısırmaya başlayabilir. Diğer tarafta belgelenen vakaların çoğu köpekleri içeriyor. Journal of Veterinary Behavior'da 2016 yılında yapılan bir çalışmanın gözlemlediği gibi, "kapalı ortamlarda köpeklerin sahiplerini yediği nadir de olsa rapor edilmekte, ancak adli tıp uygulamalarında düzenli olarak gözlemlenen bir durum.” Adli tabipler de bunu doğruluyor. Michigan'da tıp doktoru olan Joseph Prahlow, yaptığı otopsiler sırasında "yılda en az birkaç kez" evcil hayvanların sahiplerini yemeye çalıştığına dair kanıtlar gördüğünü ve suçluların genellikle kediler değil köpekler olduğunu söyledi. Köpekler ve kedilerin beslenme davranışlarına baktığımızda bu mantıklı geliyor. Genellikle köpekler daha fırsatçı yiyicilerdir. Evcil köpeğinin ölü bir farenin etrafını hevesle dolaşmasını gözlemleyen herkesin de onaylayabileceği gibi, köpeklerin ölü hayvanları yeme olasılıkları daha yüksektir. Çünkü köpekler, karşılaştıkları şeyleri yeme konusunda daha az seçici olma eğilimindedirler.
'Açlık' dürtüsü
Psikolog Stanley Coren, köpeklerin kurtların soyundan geldiğini belirtiyor ve ekliyor: “Sahibinin öldüğü ve yiyecek kaynağının bulunmadığı bir durumla karşılaştığında ne yapacaklar? Elbette etrafta ne varsa yemeye çalışacaklar.” Hayvanların hayatta kalmak için ölülere dadandığı durumlar biliniyor. Bir 2007 raporunda, bir Labrador'un, ölü sahibinin cesedini yedikten sonra yaklaşık bir ay boyunca hayatta kaldığı belirtiliyor. Sahibinden geriye sadece kafatasının üst kısmı ve çeşitli kemik parçaları kalmış. Ancak 1997'deki intihar vakasında adli tıp uzmanı Markus Rothschild, Alman çoban köpeğinin, ölümünden kısa bir süre sonra sahibini yemeye başladığını iddia ediyor. Pek çok kişi, bir köpeğin ancak açlıktan ölmek üzereyse sahibini yiyeceğini düşünse de, Rothschild şöyle yazıyor: “Adli tıp deneyimlerim bunun açıkça yanlış olduğunu gösteriyor.” 63 köpek vakasının incelendiği bir araştırmada, vakaların yaklaşık dörtte birinde kişilerin kısmen yenilmiş cesedin bulunmasından önce sadece bir günden az zaman geçmişti. Dahası, bazı köpekler mamalarına erişebiliyordu, bu da açlığın bir motivasyon olmadığını düşündürüyor.
