Çok sık tekrarlıyorum bu sözü bugünlerde… “Konuşsam tesiri yok, sussam gönlüm razı değil”. İçten söylüyorum ki anlatamıyorum. Duyduğum, gördüğüm, tanık olduğum tüm siyasal işlerin söylemlerin altında “halk gerçekliği” yok sadece inanılmaz boyutta bir kibir ve cehalet temelli bilmişlik var.
Bu yerel seçim İzmir için gerçekten de bir kimlik mücadelesi, İzmir’in o geçmişi asırlara varan özgürlükçü, hoşgörülü kimliği ya yırtılıp atılacak ya da bir şekilde yara alsa da yeniden parlayacak.
Düşünebiliyor musunuz seçime 24 gün kaldı seçime ve CHP’li Büyükşehir Belediyesi’nde “grev çanları” çalıyor. Çalışanlar haksız mı? Asla… Ama CHP’nin bu kadar garanti gördüğü, hatta çantada keklik gördüğü İzmir’de sadece bu söylenti bile nasıl karıştırır kafaları bilen yok. Oysa 1994’te Yüksel Çakmur’un seçimi kaybetmesinde en önemli faktör, ESHOT çalışanlarına bozuk parayla maaş dağıtması ve şoförlerin günlerce otobüslerde anti propaganda yapmasıydı. O şoförler ki 1989’da da aynı otobüslerde Yüksel Çakmur propagandası yağmışlardı.
Ama CHP’de bugün mevcut üst irade ne bilsin, nereden bilsin bu olan biteni. Geçmiş umurunda değil ki hiçbirinin. Oysa tarihten ders alınsa kötü süreçler tekerrür eder mi?
Bugün Cemil Tugay ve Ümit Özlale diyecektik olmadı… Dedim ya ruh halim hem kırgın hem de kaygılı bugünlerde. Tesir ve rıza meselesi işte. Ama yine de Ne mutlu Türküm diyene, Yaşasın özgür İzmir ruhu, yaşasın Mustafa kemal aydınlığı.
