Bu Sultanlar Sadece Oynamıyor…
İlk düdük değil,
ilk kalp çarpıntısı başlattı maçı.
Sultanlar parkede hazır,
seyirci tribünde hazırdı.
Kore karşısında sadece top değil, bir milletin umudu yükseldi filelerin üzerine.
Binlerce kişi aynı anda nefes aldı,
aynı anda alkış tuttu,
aynı anda ayağa kalktı.
Ve o gün, rekor kırıldı.
Türk voleybol tarihinin en yüksek seyirci sayısı…
Bu yalnızca bir maç değildi, bu bir halkın kızlarına duyduğu gururun haykırışıydı.
Ardından geldi Brezilya maçı.
Zor muydu? Elbette.
Ama parkede her blokta, her savunmada, inancın vücut bulmuş hali vardı.
Ebrar’ın çığlığı sadece sayı değildi; bir milletin sahaya inen yüreğiydi.
Gizem Örge'nin gözlerinde ateş, Vargas’ın servisinde azim,
Cansu’nun duruşunda cesaret vardı.
Sultanlar kaybetmedi; sadece fileye takıldı biraz.
Ama gönüllerde galibiyet çoktan yazılmıştı.
Ve evet, bu sadece bir ikinci etap değildi.
Bu, "biz buradayız" deme biçimiydi.
Bir milletin sahaya dizilmiş alkışlarıydı.
Bu kızlar sadece oynamıyor, onlar kalbimizi de oyuna dahil ediyor.
Ama yol bitmedi.
Bu sultanlar sadece tarih yazmadı, geleceği de ellerinde tutuyorlar.
Şimdi sırada üçüncü etap var. Rota: Hollanda.
Sonrası final: Polonya’da yükseliyor bayrak, omuzlarda umut, gözlerde inanç.
Ve biz biliyoruz ki,
onlar her seferinde yeniden ayağa kalkmayı bilenler.
Yenilgiyle değil, azimle yazıyorlar hikâyelerini.
Çünkü onlar, bir milletin gururu, bir bayrağın sesi, bir umudun adıdır:
Filenin Sultanları.
Yeniden şampiyonluk mu?
Neden olmasın.
Biz inandık.
Onlar da hazır.
Şimdi ses ver Türkiye, çünkü bu zafer hepimizin!